Onze vrolijk huppelende dochter wilde zo graag naar de net uitgekomen film Minions. Dus reden we op een saaie zondagmiddag met ons gezinnetje naar de bioscoop. 3D was destijds iets nieuws, met van die speciale brilletjes erbij. Met een grote bak zoute popcorn en drie flesjes mierzoete priklimonade landden we op het rode pluche. De lichten doofden en de film begon.
Voor wie de film nog nooit heeft gezien, volgt nu een samenvatting:
Het verhaal van de minions begint miljoenen jaren geleden. Een minion was eerst niet meer dan een eencellig geel organisme, maar door de jaren heen evolueerden ze tot hulpjes van de meest verschrikkelijke slechteriken. Van een tyrannosaurus rex tot Napoleon. Helaas waren ze niet zo succesvol in het uitvoeren van hun taken en dus raakten ze werkloos. Maar dan krijgt één minion, genaamd Kevin, een idee. Samen met de rebelse Stuart en de lieftallige Bob gaat hij op zoek naar een nieuwe slechterik. De drie vrienden raken verzeild in een spannend avontuur dat hen naar een geschikte nieuwe meester leidt: Scarlet Overkill, ’s werelds eerste vrouwelijke superschurk. Kevin, Stuart en Bob reizen van het ijskoude Antarctica naar New York City in de jaren ’60 en belanden uiteindelijk in Londen, waar ze hun grootste uitdaging ooit aangaan: het redden van alle minions.
Al gauw zaten we nietsvermoedend te grinniken op onze stoelen, samen met alle andere liefhebbende ouders en hun kroost. Zelf had ik me nog geen moment verdiept in de film, laat staan dat ik me er druk over had gemaakt. Het is tenslotte een door Kijkwijzer beoordeelde kinderfilm met een leeftijdsadvies vanaf 6 jaar.
Het was een vrolijk gebeuren en steeds uitbundiger bulderden we van het lachen. Totdat de minions in Londen aankwamen. Ineens verstomde het gelach tussen ons in. De inmiddels wel heel erg enge mevrouw Overkill richtte haar geavanceerde laser gun op de vele minions in deze stad. Onze dochter van toen zo’n 8 jaar oud vond het helemaal niet leuk meer. In haar grote angstige ogen verschenen dikke tranen die al snel over haar wangen stroomden. Het zou een groot alarm voor me moeten zijn geweest, maar sussend en vergoelijkend dat het allemaal niet echt is, probeerde ik haar te troosten. Toch knaagde er iets.
Wat betekent Minions eigenlijk? vroeg ik mezelf af.
De definitie van minion is ‘iemand die niet machtig of belangrijk is en die de bevelen van een machtige leider of baas gehoorzaamt’. Synoniemen zijn onder meer: handlangers, volgeling, dienaar, stroman en een meeloper.
Daar is vast over nagedacht: kleine waggelende wezentjes die niet al te nozel door het leven struinen en op zoek gaan naar een nieuwe slechte leider. Is Disney aan het waarschuwen? dacht ik in eerste instantie nog naïef.
De schelven vielen verder van mijn ogen en ik ging op onderzoek uit. Me afvragend of ik hierin in de enige ben die er misschien te veel achter zoekt, de enige paranoïde moeder op deze aardbol.
Zo zie ik ineens in dat de gele figuurtjes een pilvorm hebben. Je herkent ze vast wel, die medicijncapsules waar onze apotheken, badkamers en medicijnkastjes mee vol liggen. Van die geel-blauwe capsules, die je overigens in nog veel meer kleuren kunt krijgen, maar dat terzijde. In één keer dringt het tot me door: die minions, dat zijn wij! De mensheid die niets anders doet dan achter slechte leiders aan hobbelen.
Lieve mensen, ik heb een verschrikkelijke vergissing begaan. Ik heb op dat moment niet (h)erkent wat mijn dochter intuïtief aangaf: dat iets eng is en niet klopt. Ik had haar onderscheidingsvermogen moeten bevestigen, onmiddellijk moeten opstaan en de bioscoop met haar moeten verlaten. Haar het voorbeeld moeten geven dat we moeten luisteren naar onze intuïtie, omdat die er is om ons te waarschuwen.
Zijn dit soort films er om ons ongevoelig te maken? Het vergt een groot onderscheidingsvermogen. Zelfs voor mij als volwassene is het niet altijd makkelijk te herkennen wanneer iets of iemand een boodschap met een dubbele agenda uitzendt. Het grootste probleem is dat de meesten van ons er zelfs ongevoelig voor zijn geworden.